Modelo de traballo integrador

A través da psicoterapia integradora utilízanse diversos métodos sen limitarse a un único enfoque teórico, en concreto, preténdese buscar aqueles elementos ou factores comúns de todas as terapias que fagan máis efectivo o traballo terapéutico máis aló das diferenzas de cada orientación.
Frank (1985) foi quen propuxo os 6 factores comúns a todas as psicoterapias:
1- Relación terapéutica de confianza, o que se chama alianza.
2- Explicación racional do problema do paciente.
3- Proporcionar nova información sobre a causa e o mantemento do problema.
4- Esperanza ou expectativas de atopar axuda do terapeuta.
5- Oportunidade de ter experiencias de éxito e dominio do problema.
6- Facilitar a activación emocional.

Desde un criterio práctico preténdese seleccionar técnicas específicas e eficaces de diferentes orientacións que sexan máis adecuadas para cada paciente. Deste xeito, as técnicas non serán efectivas pola propia teoría, senón principalmente pola capacidade do paciente para sentirse ben realizándoas e porque estas son as máis convincentes polo seu esquema de crenzas previo.

Correntes psicolóxicas e as súas correspondentes técnicas:

– Terapia breve enfocada á solución: nas primeiras sesións, empregamos a entrevista centrada nesta corrente para consensuar obxectivos co paciente a traballar. E o máis importante, buscar excepcións aos síntomas, é dicir, todo o que fas onde sexas capaz de superar o síntoma, buscamos ferramentas que xa ten a persoa para potencialas e poñelas en práctica dende o primeiro momento. .
– Psicoeducación e regulación emocional: é fundamental que a persoa comprenda como se xeraron os síntomas e que os mantén. Todas as emocións (agradables ou desagradables) teñen unha función e satisfacen necesidades. Ás veces, a nosa relación coas emocións non é adaptativa, creando sufrimento e incomodidade.
– Autocompaixón e atención plena: son estratexias de regulación emocional e de autocoidado. O mindfulness busca unha forma máis neutral de relacionarse coas emocións e os síntomas mediante técnicas de meditación. A autocompaixón busca o autocoidado e a autovaloración dun xeito obxectivo e xenuíno.
– Aceptación e compromiso: esta corrente trata de que a persoa acepte que a dor é inherente ao ser humano, evitar a dor é o que realmente nos causa sufrimento, propón unha terapia que vai na procura daqueles valores que son importantes para o ser humano. persoa e que non atenda a paralización prestando atención só aos síntomas.
– EMDR: O nome da terapia corresponde ás súas iniciais en inglés para a desensibilización e reprocesamento do movemento ocular. Trátase dunha terapia integradora deseñada por Shapiro, que consiste en estimular ambos hemisferios cerebrais mentres nos expoñemos inicialmente a unha memoria non integrada que xera malestar. O que fai EMDR é activar o sistema de procesamento da información innato do cerebro. O terapeuta debe localizar as experiencias clave que conectan co problema actual, acceder a aqueles recordos, sensacións, crenzas e emocións que as acompañan e axudar ao cerebro a desbloquear esa información, procesala e integrala. Tamén existen outras modalidades de estimulación bilateral (táctil, auditiva…) que aportaron beneficios, aínda que a que máis evidencia de eficacia ten hoxe en día é a estimulación ocular.